Wedstrijd nummer 3

Wederom vier man sterk aan de start in Utrecht. En dat is voor de ploegleiders fijn, maar voor ons als rijders ook. Je zoekt elkaar toch op onderweg om even iets te overleggen.
Het begon met een teamoverleg waarbij Henk Jan aan gaf wat hij belangrijk achtte. Dames sus en zo en Pien even een vrije rol. Die had ik bemachtigd nadat ik vorige week eigenlijk aldoor wat achteraan heb gehangen en niet meer de energie had en mogelijkheid zag naar voren te springen.

 

Helm, nummer, transponders..

Waar ik vorige week als eerste klaar stond het ijs te betreden, had ik nu elke seconde nodig mij voor te bereiden. Ik had een nieuwe helm gekregen, -een mooie groen/zwarte-, die nog moest worden afgesteld en mijn nummers moesten nog opgeplakt worden. Ja, dit is toch weer anders dan de lange baan, dacht ik nog. Je doet heel veel extra handelingen alvorens je het ijs op mag. Inmiddels heb ik een vaste volgorde: beneden beginnen en naar boven toewerken. Dan vergeet ik (als het goed is) niks.

 

Simpelweg even wennen

Na een korte meeting op het ijs bij HJ en Mariska, begaven wij ons naar de 500mtr start. Het startschot klonk snel en de eerste ronde was nog vrij rustig, ook qua duwen en trekken.
We hadden verwacht dat er wel een groepje rond zou willen. Ik had de indruk dat meer dames dit verwachtten want er werd vanaf het begin wel geprobeerd maar geen groepje kwam ècht weg.
Overigens voor mijzelf merkte ik toen al dat het makkelijker ging ten opzichte van vorige week: ik kon er nu over nadenken. Vorige week had ik alle energie nodig om zelf te schaatsen. En waarschijnlijk is het dus niet alleen specifieke conditie die ik tekort zou komen maar meer ook het tactische en simpelweg even wennen.

 

Overzicht

Groepje weg? Zit er iemand bij van ons? Ja? Lieke, oh top.
Af en toe waagde ik mij naar voren en ook ik heb het één keer geprobeerd. Niet dat ik de kans van slagen erg groot achtte, maar goed, ik weet wel wat voor flow het je kan geven in een kopgroep te rijden. Alle pijn is dan ineens weg. Zere rug? Geen issue meer. Pijnlijke voeten? Geen probleem! Niet dat ik daar last van had, maar ik weet dat het bij mij zo werkt.
Zoals ik al zei, is het belang van overleg met je ploegmaten heel handig. Ik trof Lieke meermaals, ik hield Manon voorin in de gaten en na verloop van tijd had ik ook onze turbodiesel Anne gespot. Ook dit was voor mij een verbetering ten opzichte van vorige week.

 

Koekje d’r bij?

Naar de finish toe kwam ik er zelf nog iets beter door. Ik zag een oud ploegmaat Jade (van der Molen) waarmee ik kort nog woorden wisselde. “Koekje d’r bij?!” Zei ze. Niet wetende dat ik al wel aardig moe was. “Kom” zei ze, “blijf achter mij” en zo sprongen we weer naar voren en zat ik weer even in de flow. Wat is dit toch leuk!

 

De finale

De finale ging beginnen en het werd chaotischer. De Spieker riep nog om: “dames, fair play!” Sprintgroepjes werden geformeerd, riep hij nog. Maar onze Manon heeft die niet nodig. Die gaat zelf. Ik heb het zelf wel aldoor gecontroleerd. Zit ze goed? Ja, top op drie!
Naar het laatste rechte stuk toe zag ik haar buiten inhalen door snelheid te maken in de bocht. Precies zoals we deze week nog hadden getraind. Maar ja, je hoeft Manon niet te vertellen hoe ze zoiets aan moet pakken. Ook zonder training was dit goed gegaan. “Yes, een tweede plek, hoe gaaf!?” Zei ik in mijzelf om vervolgens nog wel even de laatste 150mtr uit te schaatsen.

 

Oranje!

Manon start volgende week in het Oranje leiderspak. Team A6 met kopvrouw Manon Kamminga. Dat klinkt toch alleen al goed? Op naar Heerenveen waar we de plek mogen zien te verdedigen. Ik heb er nu al zin aan. Jullie ook?

Pien

 

De uitslag van marathon cup 3 kun je hier bekijken