Koers, lol maken, pijn lijden,een zaterdagavondinvulling, team spirit..4 dagen lang. Onder het motto #meermarathon.

 

Vandaag was het rondje Nederlandcompleet.
Inmiddels hebben we vier ijsbanen aangedaan. Resp. Breda, Utrecht, Hoorn en Groningen.
De voorbereiding gaat na vier dagen koers inmiddels op de automatische piloot: schaatsen slijpen: check. (Andijkse) Pannenkoeken bakken: check. Wedstrijdbespreking: check. En aankleden zonder iets te vergeten: check. Ja, dat laatste is wel een dingetje. Zeker omdat de meeste kleedkamers niet zijn berekend op 75 dames. Dat maakt de omkleedpartij altijd een ongeorganiseerde (lachwekkende) bende. De weg naar de wc voor een laatste zenuwplasje daarmee een gewaagd springparcours tussen menig schaatstas door en een praatje met de meiden om je heen minstens net zo leuk en belangrijk.
Wij marathonschaatsers kunnen hier wel weer de lol van inzien. Zo strak en rigide als de meeste dames kennen uit de kleedruimtes bij de langebaan, is het hier niet. Je zit namelijk niet alleen bij je teamies op schoot maar ook vaak bij de andere dames.
Terecht zei Janneke Ensing vandaag nog bij het betreden van de kleedkamer: “ben ik wèl bij de juiste wedstrijd, het is zo stil hier!” Toch iets met opstapeling van de dagen en de NOS die live verslag doet?

Ingepakt en wel begaf ik mij richting het ijs waar de camera van de NOS ons stond op te wachten. Of wij daar nerveus van worden? Dàt niet. Maar extra motivatie om onszelf en onze sponsoren even goed in the picture te rijden, dàt wel.
En een gedachte vliegt door mijn hoofd die zegt dat de andere teams exact datzelfde idee hebben.

Een laatste knuffel en de schaatsen nog een keer strak vastbinden wanneer we bij Henk-Jan en Klasina aankomen.
Het fluitsignaal gaat en de scheidsrechters verzoeken ons dames zich naar de start te begeven. Voorin, links, lekker aan de binnenkant. Of toch niet? Nee, ik stel mijzelf achterin op. Anne links van mij, Manon ver voor ons. Als een ware kampioen samen met Irene, Janneke, Imke en Iris wordt ze opgesteld.

De loze ronde gaat van start en meteen wordt mijn schaats geraakt. Ai, jammer, en door denk ik.
Later zal ik horen dat onze Anne al direct in ronde 1, welgeteld 5 seconden na het startschot, onderuit wordt geschaatst en in de bocht ten val komt.
Een ontzettende domper voor de flyer van onze groep. “Een meid met potentie, eentje die we vaker gaan zien” werd terecht gemeld door een van de commentatoren in Haarlem.
Die mag je in je pocket steken Anne en ik sluit mij er helemaal bij aan. Des al niet te min mag je balen van zo’n val. Het gaat hard, lomp, en chaotisch en ik vraag mij af wat wijs is. Naar voren dringen of wachten tot de eerste dames langzaam gaan afvallen. Steeds worden er speldenprikken uitgedeeld door o.a.de dames van MK Basics en Aware.

Ik besef dat het slim is om naar voren te gaan en kom daar Manon tegen.
Met de handjes op de rug, swiert ze door de bocht. Het lijkt altijd makkelijk bij Manon. Achteraf zal blijken dat zelfs onze kopvrouw het zwaar had vandaag.

Ik jaag een tweetal keer richting het kopgroepje met het peloton in mijn kielzog. Op handgebaren en knikjes van HJ en Klasina snel ik mij naar voren. Steeds iets dichterbij. Ik voel dat de batterij niet weer vult als ik eventjes kan bijkomen. Elke snak adem voelt als te weinig en dames die bewust de benen stil houden, irriteren me mateloos. Jezelf het snot voor de ogen rijden om aan te sluiten bij de kop, om vervolgens jou hard gedane arbeid weer te verpesten door de benen stil te houden. Het hoort erbij. En als je fit bent, denk je daar niet over na, hup bochtpasje naar rechts, gevolgd door twee rechte slagen en weer een pasje naar links en je bent erlangs. Maar ik ben vandaag niet kei fit en ik ben ook geen Irene Schouten. Dus het is aan mij en mijn gedachten. Iets met ‘positieve Self Talk’ is
mij wel eens geleerd tijdens workshops. Waar die gebleven was vandaag, weet ik niet maar waarschijnlijk had ik mijn portie positieve Selftalk al opgebruikt voor dit weekend.

Nadat ik een hele poos aan het elastiek had gebungeld, waren de knollen op. Een gebaar van de zijkant dat het ‘goed’ was zo, was voldoende om op de rem te trappen. Het was klaar, voor mij.

Voor onze Lieke en Manon telde het rondebord toen nog zeker 45 tot 50 ronden.
Vermoeide koppies van alle dames, stelden mij enigszins gerust. Het tempo lag hoog en ik begon te hopen op een eindspurt.

Een gevaarlijke ontsnapping waarop geen reactie kwam vanuit de kopgroep, zorgde in de laatste fase van de wedstrijd voor een zeer spannende ontknoping.

Nog drie ronden en de kopgroep reed op honderd meter achterstand. Nog twee ronden en de kopgroep reed op.. honderd meter achterstand. Zouden ze er nog voorbij komen? Totdat de échte sprinters aan gingen en het gat in sneltreinvaart kleiner werd.
Irene Schouten kwam met overmacht het laatste rechte stuk op gesneld. Daar zou niemand meer voorbij komen. Manon bevond zich op een super positie in tweede rij, samen met Imke vormeer, Iris en Marijke Groenenwoud. Tot de laatste meter vochten zij uit wie de beste tweede werd.
Ik heb geen flauw idee hoe het voelt om met zoveel macht en kracht zo’n recht stuk op te komen als die dames maar het lijkt mij intens machtig om te voelen, de controle te hebben over wat je doet op zo’n laatste rechte stuk op maximale snelheid. In hoeverre die dames dàt voelen, weet ik overigens niet. Dus, Manon, hoe voelt dat?

Het was mij een weekendje wel. Met een aftastkoers in Breda. Gevolgd door een harde koers in Utrecht, welke Manon in het pillenpak zou mogen starten. Om onze #stuursquad vervolgens in Hoorn hun rondjes te laten rijden om de positie van Manon te waarborgen en om af te sluiten op Kardinge waar het hele team maar even mooi compleet aanwezig was.

Want uiteindelijk is het gewoon een teamsport en gaat het erom dat we er met ons allen wat van maken.

“Ik kan mij geen betere zaterdagavondinvulling
bedenken dan een marathon.” Aldus Manon.

Pien