Enschede 9 februari 2019
17:42 uur deed ik Klasina een berichtje wanneer ze op de baan zouden zijn. “over tien minuten” kreeg ik al snel terug. Waar ik normaliter al anderhalf uur in de auto zit, was ik nu nog thuis. Comfortabel. De eerste kunstijs wedstrijd na Oostenrijk stond op de planning. Ditmaal in het mooie Twente op de ijsbaan bij mij in de achtertuin: Enschede.
Na een berichtje van de coach (Klasina) dat we na Oostenrijk twee dames hebben die vanwege fysiek leed even een weekje extra herstel verdienden, wisten Manon, Anne en ik dat we vandaag met drie man sterk aan de startlijn zouden staan. Dat we er een aardige kluif aan zouden krijgen om aanvallen van andere dames te pareren om het oranje langzaamaan veilig te gaan stellen, waren we ons van te voren al van bewust.
Aan de startlijn ontstond een eerste twijfel. De scheidsrechter begon het gewone praatje waarna ze het verhaaltje vervolgde met de mededeling dat deze wedstrijd niet mee zou tellen in de cup vanwege de B-rijdsters die in onze wedstrijd mee zouden rijden. Verbaasde blikken van de dames om mij heen inclusief mijzelf deden haar ertoe besluiten het even na te vragen via haar oortje. “Oh, goed opgelet dames, hij telt toch mee. Nou succes allemaal, go!”
Consolideren en de eerste twintig ronden de boel aan de voorkant controleren was de taak voor Anne en mij. Met als doel niks weg te laten komen. Op die manier zou Manon de eerste twintig ronden haar energie nog kunnen sparen. De tweede twijfel ontstond na de loze ronde. Er reed al een dame weg en daarmee moest ik direct anticiperen. Het was zaak voor mij daar in gestaag tempo heen te rijden. Snel daarna begon Rood (lees: de MK Basics dames) met het afvuren van haar rijdsters. Als de ene weer was bijgehaald, kwam de volgende in mijn rechter ooghoek alweer naar voren. Pas dan merk je dat je met drie man macht tekort komt. Nergens was er een moment om even te recupereren: even het zuur uit de beentjes te laten lopen of even een keertje goed diep adem te halen.
Het aanvankelijke plan was inmiddels niet veel meer van over dan een vooraf goed bedacht plan. Ronde 20 t/m 60 waren voor Manon. Haar taak was eveneens het peloton bij elkaar te houden. Maar ik vond het veel te onrustig voorin om mij ‘relax’ ergens in het peloton te gaan begeven om mijn benen te sparen voor de laatste twintig ronden die voor Anne en mij zouden zijn. Groene hoesjes links, oranje rechts van mij, dit was de enige focus. Waar zitten mijn dames en hoe zitten ze. Ben ik zojuist mee geweest in een achtervolgend groepje dan keek ik of Manon of Anne mee kon. En wanneer je niemand ziet, dan weet je dat je zelf mee moet.
Ik heb de mazzel bij ervaren dames in het team te schaatsen. In situaties als nu, wanneer de race anders verloopt dan gepland, vind ik het heel prettig dat een Anne of Manon mij in de koers aanstuurt. Dat gebeurde vandaag ook. “Alles is goed Pien, als het maar niet stil valt!” hoorde ik van achteruit. Het was Manon. Ja, ze heeft gelijk, dacht ik. En waar de dames aan kop de benen stil hielden, ging ik er rechts of links langs om simpelweg tempo te houden.
Met nog veertig ronden op de teller, besef ik mij dat ik al behoorlijk wat kruit heb verschoten. Af en toe kom ik iets te ver van achteren en moet ik mijzelf weer naar voren werken. Voorin vind ik het oranje pak van Manon en de groene overschoenen van Anne weer. We zitten ineens met drie keer A6 achter elkaar. Bijzonder! Alert! Ondanks dat ik weinig energie voel om na te denken voel ik soms een beetje trots: we rijden gefocust. Deze kleine momentjes geven energie en dan verbaas je jezelf dat je ineens weer een actie kunt maken.
Met nog een ronde of vijftien ga ik zelf door een scheur die er al zeker zestig ronden in ligt. Maar ik merk hem niet meer op. De tank is leeg. Ik lig al voordat ik iets heb kunnen doen. Ik lig stil bij de A6 kussens, bemerk dat de dames inmiddels al bijna een 100 meter verder zijn. Manon en Anne zitten alert van voren. MK Basics haalt dan nog een keer uit. Dat blijkt de genadeslag voor de eerste plek. Merel Bosma krijgt bijval van twee ploegmaten die haar komen ophalen door even te wachten.
Ik sta inmiddels langs de kant met bewondering te kijken hoe ze dit uitspelen. Ondertussen is het mij echter te doen om Manon die nog voor plek twee kan sprinten. Simpel laveert ze tussen de treintjes door. Met speels gemak schuift ze elke ronde een plekje op. Ze rijdt ogenschijnlijk makkelijk naar de tweede plek. Onze Anne, die tevens veel beulwerk heeft verricht, rijdt zichzelf nog naar een mooie dertiende plek.
Ik denk dat we tevreden mogen terugkijken op dit uitstapje naar Enschede waarin we alles hebben gedaan wat binnen onze mogelijkheden lag.
Op naar Zweden!
Pien
