Een klein voorproefje van de weissensee?!

 

-2, helder, windstil. Je kan het slechter treffen voor een marathon op de Jaap Eden baan. We hadden natuurlijk mooi weer besteld bij Piet Paulusma afgelopen dinsdag!
In de super-de-luxe A6 bus vertrok ik met Klasina en Henk-Jan richting de hoofdstad. Ietsje aan de late kant, dus ik heb mijn fietsje met tacx er dit keer maar in laten zitten. ‘Ik loop wel in!’ Gelukkig gaat dat lopen tegenwoordig ook steeds beter.

 

Voor het eerst op de Jaap Eden baan

Waar zijn de kleedkamers? Kun je hier het ijs wel op? Voor mij was het de eerste keer op de Jaap Eden baan, dus even oriënteren.. Pien en ik waren blij in een rustig kleedkamertje te zitten. Dit hadden we nog niet eerder meegemaakt.
In de skeve schaats met z’n allen even voorbespreken: eigenlijk hetzelfde als vorige week. ‘Maar dan blijven staan’ voegde Anne eraan toe. Juist ja.

Zelf zonder al te veel verwachtingen, maar met veel zin, de marathon ingegaan. Ik sprak nog mijn twijfels uit richting Pien. Wat zal het vandaag weer worden? Het kan alle kanten op, met mezelf, en sowieso in een vol damespeloton.

 

We vertrokken met Manon op kop

We moesten lang wachten voordat de zamboni’s klaar waren, maar er lag dan ook een prachtige ijsvloer. Tot mijn verbazing stond ik als eerste op het ijs, dus ik pakte alvast mijn moment.
Het startschot werd gegeven door nota bene de kleinzoon van Jaap Eden himself.
Met Manon in het oranje op kop vertrokken we. Ik zat gelijk voorin en voor dat ik het wist reed ik naar Lisa van der Geest en Ineke Dedden toe die al een beetje loskwamen van het peloton.

Uiteindelijk met zijn 5en doorgereden. Toen we het peloton in zicht kregen werden Lisa en Ineke opgehaald door ploeggenoten. Ik zat als achterste en moest dus zelf nog even aanpoten. Rustig blijven en niet alles leegtrekken, ik kom er wel bij dacht ik.

 

Yvonne kun je mee?

Na iets van 2,5 ronde was dat ook het geval. Nog even mijn plekkie vinden. Eigenlijk moet ik gelijk naar voren maar ik wil even chillen achterin! Op een gegeven moment komt Pien aan de buitenkant, ‘Yvonne Kun je mee?’ En hop even naar buiten en naar voren. Dat is fijn zeg. Teamwork. Dat zat sowieso wel goed. Er werd goed gecommuniceerd onderweg. Manon gaf me nog een goeie tip. Had nog nooit een rondje gepakt of überhaupt een echte finale gereden, dus die was welkom. Hoe ga ik dit aanpakken ging er door mijn hoofd.

 

Cool blijven

Het peloton mocht afsprinten, ik hoorde van de speaker dat Manon als eerste over de lijn ging. Mooi! ‘Als een ballerina over het ijs’ hoorde ik van HenkJan. Die gaan we nog even terugkijken.
Nu de finale. Iedereen zit fris. Beetje kijken. Zal ik nog eerder wegspringen? Maar teveel twijfel dus ik blijf zitten. Cool blijven. Voordat ik het weet is het al de laatste ronde en sprinten we naast elkaar over de lijn. Shit! 3e! In eerste instantie baal ik, want ik had het anders moeten aanpakken. Maar toen ik mijn blije team zag en een beetje realiseerde hoe vet het was om voor het eerst op het marathonpodium te staan.

 

Allemaal blije gezichten

Dit geeft zo’n boost en een bevestiging dat ik toch wel aardig op weg ben. Hoe leuk ook om dat met een team te kunnen vieren! Nog genoeg om te leren voor de volgende keer maar dat is alleen maar mooi.
Allemaal blije gezichten vandaag en tulpen mee naar huis. ‘De leukste wedstrijd tot nu toe!’ En we hadden al genoeg redenen voor een feestje, want Lieke viert haar verjaardag en Manon heeft haar trainersdiploma gehaald. Het werd chocomel met slagroom.

Conclusie: de fiets blijft voortaan in de bus. Hardlopers zijn koplopers!

Op naar de Weissensee, nieuw avontuur!

 

Groet
Yvonne (Nauta)